My story, the winter rose

so, like it's in dutch XD
use google translate, da? No, better don't... it comes out really weird XD oh well, just do it, kay?:
(ORIGINAL)
Hoofdstuk 1,
Winter


















‘Moet je wat, stuk vuil?!’ riep iemand. ‘Ja, ik wou je vrage of je moedertje natuur nog leuk vind, zelfs na wat ze je heeft aangedaan tijdens je geboorte, lelijkerd!’ riep een ander terug. Ja, het was een gewone dag in opvang ‘’Hide and Seek’’. Als je nu denkt dat dit veel te gewelddadig is voor een opvang, heb je het mis. Dit is juist een van de rustigere tehuizen.
Amissa zuchtte, wetend dat er voor de zoveelste keer weer gevochten zou worden. ‘Sla hem verrot, Spekkie!’ riep Vita vanaf de tafel waar zei, Amissa en anderen zaten. ‘Ik snap niet hoe jij zo’n vent leuk kan vinden, Viet’, zei Amissa zacht. ‘Oh geen zorgen Missie, ze noemen me niets voor niets Akkefietje! Maar ik beloof je dat ik niet zomaar zal vechten, dat weet je toch? Trouwens, Spectus is mijn vriendje, dus dan moet ik hem wel aanmoedigen, hè?’ antwoordde Vita lachend. Amissa schudde haar hoofd, Vita kennend zou ze zo met iemand op de vuist gaan als er niks anders te doen was.
Wanneer de twee jongens bijna gingen vechten, kwam Bellum tussen de tweeën, en duwde ze hard uit elkaar. ‘Houden jullie dan nooit op, imbecielen?!’ riep ze hard. Spectus en de andere jongen deinsden achteruit, en liepen mompelend naar een van de tafels terug.
Bellum liep geïrriteerd naar de tafel van Vita en Amissa. ‘Oh, zus, als ik jou toch niet had’, zei Amissa. ‘Ja ja, het is wel goed. Waarom ben jij toch niet eens assertieve?’ Amissa haalde haar schouders op. ‘Dat kan ik gewoon niet, zus.’ Bellum schudde haar hoofd.
Niemand wist hoe deze twee meisjes ooit tweelingzussen, laat staan familie, konden zijn. Ze waren zo… anders dan de ander. Niemand zei er natuurlijk wat van, maar iedereen dacht het. Terwijl Amissa verlegen en teruggetrokken was, was Bellum luid en assertief.
Bellum wees met haar vinger naar Spectus, die er bij was komen zitten. ‘Jij, kun je niet één keertje normaal doen?!’ riep ze kwaad. Spectus kromp ineen, wetend dat je niet tegen Bellum tekeer kan gaan. ‘Sorry, Bellie! Ik beloof plechtig dat Spekkie het nooit meer zal doen’, zei Vita, met een heel bekakt accent en een hand op haar borst, met haar kin geheven. Van deze pose die er zó nep uitzag moest zelfs Bellum lachen. ‘Oké dan, daar houd ik je aan!’ grapte Bellum met een wijzende vinger. Spectus ging akkoord. ‘Dank je, Viet’, fluisterde hij zachtjes. ‘Niks te danken, je bent mijn vriendje, eh?’ zei ze terug.
‘Hè, ik heb trouwens een dagboek gevonden!’ zei Spectus enthousiast. Amissa schrok van het plotselinge feit. ‘Hier, lees maar.’ Amissa pakte het dagboek aan, en las de eerste pagina.

Wie ben ik? Ik weet hoe ik heet, maar… verder niks. Ik weet wel dat ik niet dom ben, en dat ik hier niet hoor. Ik hoorde mijn tijdelijke ‘’ouders’’ zeggen dat ze me naar een opvang gaan sturen. Ik vraag me af wat dat is, een opvang. Is het daar leuk? Of misschien stom? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik naar huis wil, terug naar familie en vrienden, als ik die tenminste heb. Ik hoop niet dat ik een vreselijk kind ben geweest in mijn tijd met mijn ouders en vrienden. Het zou toch niet?! In ieder geval, opvang, here I come!

Groetjes, je nieuwe eigenaar -----

De naam was onmogelijk te lezen. Amissa wilde weten wie de schrijver, of schrijfster, van dit stuk was. ‘Dus, Spectus, weet jij wie dit heeft geschreven?’ Spectus haalde zijn schouders op. ‘Ik zou het niet weten. Ik vond het in de directrices kantoor.’ Bellum sloeg hem hard achter zijn hoofd. ‘De directrices kantoor? Heb jij dan geen enkele hersencel in dat brein van jou?! Wat dacht je, daarin rond snoepen? Wat als ze je zag? Wat dan!’ Spectus wreef over zijn hoofd. ‘Auw! En ik wilde wat tegen haar zeggen, maar toen was ze er dus niet, kan ik het helpen!’ zei hij.
Bellum zuchtte. ‘Weet je wat, jij en Vita zijn echt perfect voor elkaar! Maar ik snap persoonlijk niet waarom ik en Amissa vrienden met jullie zijn.’ ‘Ach, doe niet zo! Ik bedoel, waarom zou je niet vrienden met ons willen zijn?’ vroeg Vita met een brede grijns. ‘Wil je dat echt weten?’ zei Bellum, klaar om zoveel redenen te geven dat je er een boek vol mee zou kunnen schrijven. ‘Nee, laat maar zo’, zei Spectus bang. Bellum knikte.
‘Maar, wat een eng dagboek, toch?’ zei Spectus. Iedereen was het ermee eens. Toen ging de bel. ‘Ah, tijd voor werken.'